هدف: هدف این مطالعه، تعیین میزان تحرک و تعادل عملکردی سالمندان پس از عمل جراحی تعویض کامل مفصل ران و مقایسه آن با سالمندان سالم بود.روش بررسی: این مطالعه مقطعی به روش نمونه گیر غیراحتمالی ساده بر روی 20 بیمار مبتلا به استئوآرتریت مفصل ران با میانگین سنی 70.9±4.2 که 6 ماه از عمل جراحی تعویض کامل مفصل ران آنها گذشته بود و 20 فرد سالم با میانگین سنی 73±5.7 به عنوان گروه کنترل با توجه به همتاسازی دو گروه انجام شد. تحرک عملکردی با آزمون تایمد آپ اند گو، تعادل عملکردی با آزمون فانکشنال ریچ و پرسشنامه تعادلی برگ و همچنین میزان استقلال در فعالیت های روزمره با پرسشنامه شاخص بارتل تغییر یافته اندازه گیری شد. داده ها یا آزمون آماری تی مستقل تحلیل شد.یافته ها: مقایسه بین دو گروه نشان داد که زمان انجام آزمون تایمد آپ اند گو در گروه بیمار به صورت معناداری طولانی تر از گروه کنترل بود (P<0.01)، مسافت طی شده در آزمون فانکشنال ریچ در گروه بیمار بصورت معنی داری کوتاهتر از گروه کنترل بود (P<0.01). شاخص بارتل تغییر یافته و نمره پرسشنامه تعادلی برگ در گروه بیمار نیز به صورت معناداری کمتر از گروه کنترل بود (P<0.01).نتیجه گیری: نتایج کاهش معنی دار تحرک و تعادل عملکردی سالمندان را پس از عمل جراحی تعویض کامل مفصل ران را در مقایسه با گروه کنترل که عمل جراحی نداشتند نشان داد.

پیش زمینه: تعویض کامل مفصل ران با برش کوتاه پوستی (10 سانتی متر یا کمتر) به عنوان روش جراحی کم تهاجم مطرح شده است. پیروان این روش ادعا کرده اند که با چنین روشی خونریزی، نیاز به تزریق خون، و درد کمتر، و زمان بستری در بیمارستان کوتاه تر خواهد بود. تاکنون گزارش دقیق و کاملی از مقایسه این دو روش مشاهده نشده است. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج کوتاه مدت روش برش کوتاه با برش معمولی می باشد. مواد و روشها: 135 بیمار به طور متوالی، شامل 50 بیمار با استفاده از روش برش کوتاه و 85 بیمار با استفاده از برش معمولی، که در یک بیمارستان توسط سه جراح مختلف عمل شده بودند، تحت مطالعه قرار گرفتند. هر جراح بیماران کاندید عمل با برش کوتاه را مشخصا انتخاب و بقیه بیماران را با روش معمولی عمل می نمود. در تمام بیماران از رویکرد خلفی برای دسترسی به ران استفاده شد و مدارک و پرونده ها به صورت گذشته نگر بررسی شدند. به دلیل اینکه بیماران برای عمل با برش کوتاه دست چین می شدند، بنابراین نسبت حجم و وزن بدن (P=0.008) و نمره وخامت بیهوشی براساس سیستم امتیازدهی انجمن بیهوشی آمریکا (p=0.006) در این بیماران به طور معنی دار کمتر بود. یعنی این بیماران لاغرتر و سالم تر از گروهی بودند که با برش معمولی عمل می شدند. یافته ها: با توجه به تعداد بیماران مطالعه شده، بین دو گروه از نظر میزان خونریزی حین عمل، خون تزریق شده، طول مدت اقامت در بیمارستان و وضعیت بیمار پس از ترخیص تفاوت معنی داری دیده نشد. لیکن در روش برش کوتاه عوارض زخم زیادتر(p=0.02) ، نامناسب بودن حالت قرارگیری کاپ بیشتر(p=0.04) و اشتغال کانال توسط فمور در نوع غیر سیمانی ضعیف تر بود.(p=0.0036) نتیجه گیری: شواهد حاکی از خونریزی و ضایعات کم نسوج نرم در برش کوتاه وجود نداشت و همچنین نشانه ای از کوتاه بودن طول مدت اقامت در بیمارستان یا بهبودی سریع تر مشاهده نشد. مطالعه حاضر که براساس تجارب اولیه نویسندگان مقاله از روش برش کوتاه انجام شد، نتایج مثبت بالینی گزارش شده در سایر مطالعات را رد می نماید، و یافته ها نشان می دهند قبل از توصیه به استفاده گسترده از این روش، لازم است مطالعات بیشتری در این زمینه انجام پذیرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: امروزه جراحی تعویض کامل مفصل ران به طور گسترده ای در سراسر دنیا انجام می شود. علی رغم تاثیر بریس ها در کنترل عوارض گوناگون پس ازجراحی تعویض مفصل ران، مطالعات بسیار محدودی در این زمینه انجام گرفته اند. هدف اصلی تحقیق حاضر، بررسی تاثیر فوری بریس ابداکشن ران بر تحرک و تعادل عملکردی بیماران تعویض کامل مفصل ران، بود. روش بررسی: 8 مرد و 9 زن با تعویض کامل مفصل ران در مطالعه شرکت کردند. تحرک و تعادل عملکردی افراد شرکت کننده دردو وضعیت با و بدون بریس ابداکشن ران با استفاده از سه آزمون زمان بلند شدن و راه رفتن ( Go: TUG& Timed Up)، فانکشنال ریچ (Functional Reach: FR) و آزمون تعادلی برگ (Berg Balance Scale) اندازه گیری شد و مقایسه گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که افراد در وضعیت پوشیدن بریس ابداکشن ران در هر سه آزمون TUG، FR و آزمون تعادلی برگ به میزان چشمگیری نمرات بالاتری نسبت به وضعیت بدون بریس داشتند (0.05> P). نتیجه گیری: بریس ابداکشن ران می تواند تحرک و تعادل عملکردی در افراد با تعویض کامل مفصل ران را افزایش دهد.

تعویض مفصل هیپ به عنوان یکی از پیشرفته ترین جراحی ها می تواند درد ناشی از تغییرات استئوآرتریت مفص را کاهش و عملکرد فرد را افزایش دهد. تعویض مفصل هیپ با میزان کمی از عوارض بعد از جراحی مانند ناپایداری بعد از جراحی همراهی دارد، ناپایداری بعد از تعویض مفصل هیپ دومین علت شایع ریویژن مفصل هیپ می باشد که علل مختلفی مانند بد قرارگیری پروتز، گیر کردن، تنشن بافتی کم اطراف مفصل و خوردگی پلی اتیلن دارد. در این مقاله مروری، ما علل مختلف ناپایداری مفصل را بعد از جراحی در فاز های زمانی مختلف بررسی کرده ایم و همچنین چندین استراتژی مختلف جهت جل و جلوگیری از این مشکل پیشنهاد کرده ایم.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع و روند روبه افزایش عمل هیپ و عدم اطلاع از نتایج آن درمرکز آموزشی درمانی اختر و به منظور تعیین نتایج تعویض کامل مفصل ران، این تحقیق طراحی و روی مراجعین به بیمارستان اختر تهران طی سال های 1364 تا 1384 انجام شد.روش بررسی: تحقیق به شیوه مطالعه داده های موجود انجام شد. پرونده بیماران واجد شرایط مورد بررسی قرار گرفت و سن، جنس، اندیکاسیون جراحی، استفاده از سیمان، میزان بقای ده ساله بر مبنای بررسی رادیولوژیک و بررسی بالینی و میزان (Harris Hip Score) HHS بیماران ثبت گردید. بیمارانی که حداقل یک  سال پیگیری داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. میزان بقای ده ساله تعیین شد و نقش عوامل مرتبط با آن بوسیله آزمون کای دو (c2) و آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تعداد 235 هیپ در 210 بیمار مورد جراحی قرار گرفت. سن بیماران 8/16±5/55 بود. 49 درصد بیماران مرد و 51 درصد زن بودند. میزان بقای ده ساله بر حسب استفاده یا عدم استفاده از سیمان و نیز معیار سنجش (بالینی و رادیوگرافیکی) بین 85-60 درصد متغیر بود (P<0.2) و میزان HHS برابر 7/15±8/78 بود. جراح، روش جراحی و BMI نقشی در میزان موفقیت درمانی نداشتند.نتیجه گیری: به نظر می رسد میزان بقای تعویض کامل مفصل ران در این بیمارستان کمتر از مطالعات دیگران بوده است و بررسی بر روی علل این امر توصیه می شود.

پیش زمینه: اندازه گیری و جای گذاری مناسب جزء ها (templating) قبل از جراحی تعویض کامل مفصل ران رایج می باشد. این مطالعه به منظور تعیین دقت و پایایی انجام «اندازه پروتز» قبل از جراحی در تعویض کامل مفصل ران غیرسیمانی انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه به صورت مقطعی گذشته نگر به مدت چهار ماه انجام شد، 50 بیمار که به دلیل استئوآرتریت شدید ران در یک بیمارستان دانشگاهی تهران تحت عمل تعویض مفصل ران قرار گرفته بودند، انتخاب شدند. با استفاده از الگوهای دستی، اندازه جزءهای فمورال و استابولار برروی پرتونگاری جلویی و پشتی قبل از جراحی توسط چهارجراح تعیین گردید. میانگین درصد توافق بین اندازه های تعیین شده بر اساس «اندازه پروتز» و اندازه های به کار رفته در جراحی، به عنوان دقت در نظر گرفته شد. همچنین از ضریب کاپا برای تعیین پایایی استفاده گردید.یافته ها: دقت «اندازه پروتز» برای تعیین اندازه جزءهای استابولار و فمورال به ترتیب برابر 60% و 59.5% و پایایی interobserver برابر 49% و 52% به دست آمد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر، «اندازه پروتز» قبل از جراحی نمی تواند اندازه دقیق جزءهای تعویض کامل مفصل ران را قبل از جراحی تعیین نماید و برای دستیابی به نتایج بهتر، تعیین اندازه مناسب در زمان جراحی هستیم.

مقدمه: تعویض کامل مفصل بدون سیمان هیپ یک روش جدید در تثبیت پروتز توتال هیپ است که در آن به جای سیمان از تثبیت بیولوژیک رشد استخوان به داخل حفرات استفاده می شود و بعضی مشکلاتی که سیمان ایجاد می کند را ندارد. هدف از این مطالعه ارزیابی نتیجه میان مدت این نوع پروتز ها در بیماران است که فعالیت فیزیکی بالایی داشته و به دلیل طول عمر کوتاه سیمان اکریلیک استفاده از این نوع پروتز می تواند جایگزینی مناسب با طول عمر کافی باشد.روش کار: این مطالعه توصیفی در فاصله سالهای 1377 تا 1383 در سه بیمارستان دانشگاهی و خصوصی مشهد انجام گردیده است. تعداد 45 هیپ در 41 بیمار که تحت عمل توتال آرتروپلاستی بدون سیمان هیپ قرار گرفتند. مدت متوسط پیگیری بیماران 4.2 سال است. اطلاعات بالینی و معاینات فیزیکی و یافته های رادیولوژیک بیماران قبل و بعد از عمل و مدت پیگیری آنها در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. برای ارزیابی نتایج درمان از سیستم نمره دهی هاریس استفاده شد. اطلاعات جمع آوری شده توسط آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.نتایج: از 41 بیمار ی که تحت عمل جراحی قرار گرفتند جوانترین آنهادر موقع عمل جراحی 29 ساله و مسن ترین آن ها 60 ساله بود و متوسط سن بیماران 48 سال است. متوسط نمره بیماران بر اساس سیستم هاریس قبل از عمل و در آخرین معاینه به ترتیب 47 و 90 بود. 90% بیماران بدون درد بودند و 83% بیماران راه رفتن بدون لنگش داشتند.10% بیماران از درد ران شکایت داشتند که با یا بدون مسکن بیمار زندگی راحتی داشتند. استئولیز در اطراف استم 17% و در اطراف کاپ 4.4% بود. یک مورد به دلیل دررفتگی مکرر منجر به رویژن شد. یک مورد عفونت سطحی وجود داشت که با شستشو و درناژ معالجه شد. دو مورد نروپراکسی پرونئال وجود داشت که در عرض 6 هفته کاملا بهبود یافتند. لوزنینگ اسپتیک اتفاق نیافتاد. حادثه ترومبوآمبولی و شکستگی اطراف پروتز حین عمل یا در مدت پیگیری وجود نداشت.علل تخریب مفصل هیپ، استوارتریت اولیه 11.1%، استو ارتریت ثانویه 71.1%، ارتریت روماتویــید 8.8%، اســـپوندیلیت انکیلوزانت 2.2%، عفونت هیپ در طفولیت2.2%، توبرکلوز4.4%  بود. پیگیری و معاینه بالینی و بررسی رادیولوژیک در بیماران قبل عمل، 6 هفته بعد عمل، 3 ماه، 6 ماه و 12 ماه و سپس هر یک سال انجام ثبت شد.نتیجه گیری: پروتز توتال بدون سیمان هیپ یک روش مناسب برای بیماران با فعالیت فیزیکی بالا و جوانتر که استفاده از پروتز سیمان دار منجر به شل شدگی سریع در آنان می گردد یک روش مناسب با طول عمر کافی و عوارض کم است و در صورت نیاز به تعویض مجدد مشکلات خارج کردن سیمان را ندارد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع و روند رو به افزایش تعویض کامل مفصل ران و گزارشات متفاوت از علل، نتایج درمان و عوارض آن، این تحقیق بر روی بیمارانی که در بیمارستان امام حسین (ع) و پارس طی سالهای 77-1373 تحت عمل تعویض ران قرار گرفته اند، انجام شد. مواد و روش ها: تحقیق به روش مطالعه داده های موجود انجام گرفت. پرونده بیماران واجد شرایط که تحت عمل تعویض مفصل ران قرار گرفته و به مدت حداقل 2 سال پیگیری شدند، از بایگانی خارج و خصوصیات بیماران، علل، نتیجه درمان و عوارض آن بررسی و با آمار توصیفی ارایه شد. یافته ها: طی مدت بررسی، 80 بیمار و 96 مفصل ران مورد مطالعه قرار گرفتند که 52.5% بیماران مرد و 47.5% زن با میانگین سنی 48.5±13.1 سال بودند. مهم ترین علل تعویض مفصل ران به ترتیب آرتریت دژنراتیو اولیه(36%) ، دیسپلازی هیپ (30%) و شکستگی گردن فمور (25%) بود. در زنان شایع ترین علت، دیسپلازی هیپ و در مردان آرتریت دژنراتیو اولیه بوده است. بعد از عمل جراحی بهبودی کامل درد در 88.7% و بهبودی نسبی در 11.3% بیماران دیده شد. محدودیت حرکتی خفیف هیپ و نیاز به استفاده از وسایل کمکی برای راه رفتن در 6.3% بیماران مشاهده شد. بیشترین عوارض بعد از عمل در بیماران مبتلا به دیسپلازی هیپ دیده شد. و شایع ترین عوارض به ترتیب در رفتگی پروتز، اختلاف طول اندام و عارضه عصبی بود. عوارضی همچون عفونت، شکستگی، آمبولی، صدمه به مثانه و مجاری ادراری و صدمه عروقی دیده نشد. نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به تفاوت هایی که در این مطالعه از نظر علل تعویض مفصل ران و عوارض با کتابهای مرجع دیده می شود، انجام تحقیقات اپیدمیولوژیک از نظر علل تخریب مفصل ران و تحقیقات تجربی از نظر عوامل مساعد کننده در ایجاد عوارض بعد از عمل توصیه می شود.

زمینه و هدف تمرکز برنامه درمانی معمول پس از جراحی تعویض مفصل زانو بر روی تقویت عضله چهار سر ران و دامنه حرکتی زانو بوده است اما ضعف دیگر عضلات ران نیز در بیمار مبتلا به استیوآرتروز زانو دیده می شود. هدف این مطالعه بررسی اثر تقویت عضلات اطراف مفصل ران بر درد، دامنه حرکتی، کیفیت زندگی و عملکرد بیماران تحت عمل جراحی تعویض کامل یک طرفه مفصل زانو بوده است. مواد و روش ها این مطالعه از روز دوم بعد از جراحی به مدت 10 جلسه و به صورت یک روز در میان روی 24 نفر در دو گروه کنترل (تمرینات معمول + IR, TENS) و گروه درمان (مداخله گروه کنترل + تمرینات تقویتی عضلات ران) صورت گرفت. معیار های سنجش شامل درد، دامنه فلکشن و اکستنشن زانو، کیفیت زندگی(پرسشنامه 36Short Form )، آزمون زمان بلند شدن و رفتن، آزمون بالا و پایین رفتن از پله، آزمون راه رفتن در 6 دقیقه و قدرت عضلات زانو و ران بودند. ملاحظات اخلاقی: کد اخلاق IR. IUMS. REC 1396. 9511340012 و کد ثبت کارآزمایی بالینی N620150314021459 IRCT بود. یافته ها تمام معیار های سنجش در دو گروه بهبود یافتند که نشان از موثر بودن هر دو روش درمانی داشته است. درد با P=0/03، دامنه اکستنشن با P=0/007، زمان آزمون بالا و پایین رفتن از پله با P=0/033 و قدرت عضلات فلکسور زانو با P=0/023، فلکسور ران با P=0/040، اکستنسور ران با P=0/028، ادکتور ران با P=0/040، چرخاننده خارجی ران با P=0/047 در گروه آزمون نسبت به گروه کنترل بهبود معناداری داشت. نتیجه گیری هر دو روش درمانی فیزیوتراپی معمول و فیزیوتراپی معمول همراه با تقویت عضلات ران در بهبود نتایج به دست آمده بعد از جراحی تعویض کامل یک طرفه زانو موثر بودند اما با توجه به اینکه اضافه کردن تقویت عضلات ران به درمان فیزیوتراپی معمول در بهبود بعضی متغیرها موثر تر بوده است پیشنهاد می شود به عنوان درمان پس از جراحی استفاده شود.